Proxeccións programadas para este mes:
El Salto Diario | Iker Barbero ➝
Racist politics kill, not the river” es el subtítulo e idea fuerte del documental ‘Bidasoa 2018-2023’. Busca romper el estigma de culpabilidad que social y mediáticamente se ha atribuido al fronterizo río Bidasoa, en Euskal Herria, entre los Estado español y francés. Desde abril de 2021, diez personas han muerto intentando cruzar esa frontera. Lo que mata a migrantes son los intensos y omnipresentes controles racistas de la policía francesa que abocan a los migrantes a cruzar la frontera por lugares cada vez más peligrosos: las aguas turbulentas del rio, las vías del tren transfronterizo o los escarpados caminos de las montañas rivereñas.
Son precisamente los periplos migratorios de esas personas fallecidas los que, en formato cinematográfico de animación, salpican con dosis de realismo crudo el documental. Eran muchachos jóvenes que, como muchos otros miles, habían dejado sus casas, sus familia y amigos en Eritrea, Guinea Conakri, Costa de Marfil, Senegal o Argelia con rumbo a los países del centro-norte de Europa, principalmente Francia (la colonizadora ‘madre patria’ para muchos de ellos), Alemania o Reino Unido.
Esa idea, “no culpéis al río”, es perfectamente trasladable al mar Mediterráneo o al Océano Atlántico donde miles de personas mueren ahogadas (se han convertido en gigantes fosas comunes) como consecuencia de las políticas europeas de control de fronteras y lucha contra la llegada de migrantes en precarias embarcaciones. El nuevo Pacto Europeo de Inmigración y Asilo no augura un escenario más alentador. Y la tragedia sería aún mayor de no ser por organizaciones de salvamento marítimo humanitario como Aitamari, Open Arms, Oceans Viking, entre otras, que rescatan migrantes a la deriva, “contra viento y marea” y contra los gobiernos (la Unión Europea, Italia, Grecia, Malta, España…y Marruecos, Libia o Turquía) que les dificultan su labor con trabas burocráticas, multas y detenciones.
El mar Mediterráneo o al océano Atlántico donde miles de personas mueren ahogadas se han convertido en gigantes fosas comunes
El protagonista del documental, el río Bidasoa, nace en las montañas de la cordillera de los Pirineos y sus últimos diez kilómetros dibujan la línea de demarcación fronteriza en los Estados español y francés, para desembocar finalmente en el golfo de Bizkaia, en el océano Atlántico. Curiosamente, en ese estuario su ubica la isla de los Faisanes, el condominio más pequeño del mundo (la propiedad pasa de un Estado a otro cada seis meses) y donde el 7 de noviembre de 1659 se firmó el Tratado de los Pirineos, por el cual se ponía fin a la guerra entre España y Francia. Desde entonces, los Pirineos pasaron a ser la frontera entre ambos países. Y desde entonces también, las aguas del Bidasoa han sido el escenario de cruce constante de personas y mercancías, no siempre de acorde a la ley. Surgió así la figura del contrabandista (o mugalari), generalmente hombres (aunque también muchas mujeres), que aprovechando la oscuridad de la noche (por eso se le llamaba gau-lana, el trabajo de la noche), pasaban mercaderías para evitar los fuertes aranceles y proveer de materiales a las industrias en los momentos de mayor autarquía.
Pero no solo se pasaban mercancías, también personas. Aprovechándo esa destreza de los mugalaris, durante la Segunda Guerra Mundial se estableció la Red Comète, toda un operación transnacional desde Bélgica hasta Gibraltar, pasando por el Bidasoa, para rescatar pilotos aliados derribados en Francia así como refugiados judíos que huían del nazismo. Hannah Arendt, tras permanecer entre mayo y junio de 1940 en el cercano campo de concentración de Gurs (o el “campo de los Vascos”, ya que fueron los republicanos vascos a los primeros que retuvieron), pasó de una manera similar, pero por la frontera catalana, ayudada de la activista y pasadora Lisa Fittko. Años más tarde, fueron numerosos los portugueses que cruzaron el Bidasoa tras escapar de la dictadura de Salazar en busca de una vida mejor en Francia. “O Salto” (el salto, en portugués) le llamaban a ese cruce. Fueron también demasiados los que perecieron ahogados en el intento. En los años 60-70, los encontronazos con la policía generalmente acaban con militantes vascos detenidos o disparados por portar propaganda o libros prohibidos por la dictadura de Franco.
En los años 60-70, los encontronazos con la policía generalmente acaban con militantes vascos detenidos o disparados por portar propaganda o libros prohibidos por la dictadura de Franco
Pese al sueño de una Europa sin fronteras iniciado en los años 90 con el Acuerdo de Schengen, en 2015 Francia reestableció sus controles fronterizos en puentes y carreteras, localizaciones reales que nos muestra el documental. En 2018, cuando las rutas migratorias griega (Lesbos y Chios) e italiana (Lampedusa) viraron hacia la más occidental (Andalucía e Islas Canarias), los controles fronterizos en el Bidasoa crearon un tapón en la ciudad fronteriza de Irun, dejando a cientos de personas durmiendo en la calle. Fue la solidaridad ciudadana la que se movilizó para dar una primera acogida digna, advertir de los peligros de la frontera (naturales y policiales) y demandar a las instituciones públicas que asumieran sus responsabilidades legales hacia personas en situación de vulnerabilidad. En este sentido, la cinta nos muestra cómo hoy en día existen colectivos a ambos lados de las fronteras (Irungo Harrera Sarea, SOS Racismo, Ongi Etorri Errefuxiatuak, Bidasoa Etorkinekin, Diakité…) que se movilizan para crear caminos seguros hasta el Albergue de Pausa en Baiona.
Muchas de esas acciones son criminalizadas por la policía, acusándolas de tráfico de personas. A las autoridades francesas se les olvida que el “delito de solidaridad” ha sido vencido por el “principio de fraternidad” (Decisión constitucional 717 y 718/2018). Precisamente, muchas de esas personas activistas y criminalizadas aparecen en el documental portando pancartas o en acciones políticas de desmantelamiento de las vallas fronterizas. Y que las pancartas y las consignas sean en euskera, lengua común a ambos lados del Bidasoa, demuestra que la cultura y la solidaridad no entienden de fronteras.
Además del río, y las personas fallecidas en él, hay otros protagonistas, o personas entrevistadas que dan testimonio de sus propias vivencias migratorias y/o de solidaridad: Amets San Millan habla de la perpetua condición de inmigrante por el color de su piel, estigma que le han enseñado a combatir sus padres, padre ‘inmigrante interno’, y madre afro-colombiana; Gari Garaialde, fotógrafo social (“I dont shoot photos”) de BO5TOK Photo; Aintzane Lasarte (hija de exiliados vascos en Venezuela, y Bidasoa Etorkinekin); Pilar “Janela”, guineana y resistente al bulling y al racismo a través de la danza; Anaitze Agirre, profesora universitaria y activista anti-racista y feminista; y Essoh Roméo, migrante africano ‘en tránsito’ que, cansado de cruzar fronteras y ver “víctima” de los controles policiales, decidió quedarse en Irun y ha formado una familia.
Como el propio Fermín Muguruza dijo en algún lugar, “nací en una frontera, por eso las detesto”
Por último (last but not least), no podemos acabar sin recordar que ‘Bidasoa 2018-2023’ ha sido dirigida por el incansable y polifacético Fermin Muguruza, músico frontman de grupos como Kortatu (por cierto, en homenaje a un mugalari con el mismo nombre) y Negu Gorriak, o fundador de la productora independiente Esan Ozenki Records. Más recientemente Muguruza ha producido Black is Beltza y Black is Beltza II (Ainhoa), dos películas de animación con un claro compromiso político y anti-racista, donde se entremezclan vivencias de los protagonistas de cada película (Manex y su hija Ainhoa) con episodios históricos vascos y globales (movimientos políticos y procesos de liberación nacional, guerras sucias contra-revolucionarias, CIA…), aderezado siempre con músicas contraculturales. Como el propio Fermín Muguruza dijo en algún lugar, “nací en una frontera, por eso las detesto”. Recordad, ¡Lo que mata son los controles racistas, no le echemos la culpa al río!
Igandero gai sozial edo politiko zehatz bati buruzko ikus-entzunezkoa emango dute Iturzaeta aretoan, eta amaieran, herritarrek gaiaz solasteko aukera izango dute filmeko zuzendari edo arduradun batekin. Bi arnas, Bidasoa, Bizkarsoro eta Ama ta asuna lanak aukeratu dituzte zinema ziklorako, eta azken horrekin erakusketa ere jarriko dute.
«Hausnarketa bultzatzeko helburuarekin», zinema zikloa egingo dute Getarian otsailaren 18an hasi eta martxoaren 10era bitartean. Getariako Udalak antolatu du zikloa, eta lau ikus-entzunezko aukeratu dituzte herritarrei erakusteko: Bi arnas (otsailaren 18an), Bidasoa (otsailaren 25ean eta martxoaren 1ean), Bizkarsoro (martxoaren 3an) eta Ama ta asuna (martxoaren 10ean).
Bidasoa dokumentala bi aldiz emango dute, baina bigarren saioa Iturzaeta herri eskolako LH6. mailako ikasleentzat izango da. Beste emanaldi guztiak igandez izango dira, 18:00etan hasita. Ikus-entzunezkoak ikusteko sarrera ordaindu beharko da, eta horiek asteartean, hilak 13, jarriko dituzte salgai Turismo Bulegoan. Bakarka hiru euro kostako dira, eta laurak ikusteko bonua, berriz, 10 euro kostako da. Sarrerak geldituz gero, emanaldien egunean ere erosi ahalko dira aretoan bertan.
Emanaldi guztien ondoren herritarrek gaiaz solasteko aukera izango dute film edo dokumental horietako egileekin edo arduradunekin. Gai zehatzak mahai gaineratzen dituzte, izan ere, lan horietan: amatasuna, tortura, immigrazioa eta euskara. «Eztabaidarako gunea sortzea» izan da film horiek aukeratzearen helburua Ekaitz Esteban Kultura zinegotziak azaldu duenez, eta gaineratu du Ama ta asuna lanari lotuta erakusketa ere egongo dela ikusgai udaletxe azpian. «Filma emango den egunean bertan, martxoaren 10ean, eguerditik arratsaldera egongo da ikusgai erakusketa txiki bat amatasunaren gaiaz, egileak berak egindakoa».
Zinema zikloa antolatzearen ideia modu naturalean sortu zela kontatu du Estebanek: «Herritar batek Bizkarsoro lana ikusi zuen Zinemaldian, txundituta gelditu zen, eta herrian proiektatzea pentsatu genuen, baina otsailera arte itxoin behar zela esan ziguten. Aldi berean, Fermin Muguruzaren Bidasoa emateko proposamena jaso genuen, eta hala, filmak modu soltean eskaini beharrean, ziklo bat antolatzea erabaki genuen».
Otsailak 2, ostirala, 19:00etan zinema aretoan
Legazpi Zine-Klub elkarteak, Fermin Muguruzak 2023ko Zinemaldian estreinatu zuen “Bidasoa 2018-2023” Dokumentala eskainiko digu otsailaren 2ko saioan.
Poliziaren kontrolak eta Pirinioetako eta Atlantikoko Bidasoako muga naturaleko pasabide batzuk ixteak 10 heriotza eragin zituen urtebetean. Frantziak 2018ko udan ezarri zuen kontrol hori, Europako gainerako herrialdeetara bidean zihoazen etorkinak sar ez zitezen. Zazpi pertsona hil ziren 2021eko apiriletik Irun eta Hendaia arteko Bidasoa ibaiko uretan itota, eta beste hiru hildako izan ziren 2021eko urrian, Ziburun tren batek harrapatuta. Dokumental honek, ibaiaren alde batean eta bestean dauden hainbat aktibistari ahotsa eta aurpegia emateaz gain, Harrera Sarea eta Bidasoa Etorkinekin elkarteen ordezkari gisa, beren bizitza galdu zutenak ere gogorarazten ditu, izena, adina, zeharkaldia eta ametsak jarriz, hildakoen zifra hotzen atzean ezkutatzen den historia eta pertsonak ezagutuz, horrela tragedia gizatiartuz.
Vic.cat ➝
Projecció organitzada per les Jornades antifeixistes de Vic. Un documental dirigit per Fermín Muguruza amb presentació a càrrec de Joni D. Abans de la projecció es projectarà el curt Perder, de Rubén Guindo Nova.
Contar la historia de los inmigrantes. La Errota Kultur Etxea de Abadiño acogerá este viernes a las 19.00 horas la proyección del documental de Fermín Muguruza «Bidasoa. 2018-2023». La sesión organizada en colaboración con Isiotu Kultur Elkartea se completará con una charla-coloquio al término de la proyección con una persona del equipo. Las entradas pueden adquirirse en el propio centro cultural y en la mediateca municipal a un precio de tres euros.
El control policial y cierre de algunos pasos de la frontera pirenaico-atlántica natural del Bidasoa que impuso Francia en el verano de 2018 para evitar la entrada de los inmigrantes en tránsito hacia el resto de países europeos provocó diez muertes en un año. Siete personas fallecieron desde abril de 2021 ahogadas en las aguas del río Bidasoa entre Irun y Hendaia, y otras tres perdieron la vida en octubre de hace dos años, arrolladas por un tren en Ziburu.
Este documental escrito y dirigido por Fermín Muguruza, además de dar voz y poner rostro a varias de las activistas a un lado y otro del río, como representantes de las asociaciones Harrera Sarea (Red de acogida) y Bidasoa Etorkinekin (El Bidasoa con los migrantes), también recuerda a quienes perdieron su vida, poniendo nombre, edad, travesía y sueños, conociendo la historia y las personas que se esconden tras las frías cifras de fallecidos, humanizando de esta manera la tragedia.
El documental se proyectará en versión original subtitulada en castellano. El viernes por la mañana, será el alumnado del Instituto de Traña-Matiena quien disfrutará de este trabajo en un pase especial.
Gabonetan Martuteneko espetxean @muguruzafm-ren Bidasoa 2018-2023 dokumentalaren proiekzioan egoteko aukera izan nuen. Hemen egun berezi haren kronika:
Lander Arbelaitz
Gabonak dira. Ostiral bazkalostea. Martuteneko espetxeko pasillo luzeetan barrena goaz. Jende gutxi dabil, preso gehienak siestan baitaude. Eraikinaren erdialdean, arkitektura panoptikoaren bihotzean bi guardia, kristalezko kaiolan, beheko solairua eta lehena zaintzen. «El carcelero es un prisionero más» (espetxezaina preso bat gehiago da) hitzak datozkit burura beren ondotik igo garenean. Espetxeko liburutegiaren amaieran dagoen proiekzio gelara iritsi gara. Kanpoan hotz da; barnean, berokiarekin, ez hainbeste. Giro goxoa sortuko dute 30 bat presok, aretoa beteta. Dozena bat euskal preso politikoak dira, eta beste guztiak preso sozialak.
Fermin Muguruzaren Bidasoa 2018-2023 dokumentalaren proiekzioaren aurretik, baina, ohiko gora-behera teknikoak: gaurkoan bozgorailuak ez dabiltza (Martutene eta bozgorailuak, zer ironikoa). Zenbait preso beren ziegetako radiokaseteak ekarrita laguntzen saiatu dira. Saiakera askoren ostean, hau espetxea da eta gelaren erdian sabaian dagoen proiektorearen bozgorailutik entzun beharko da. Hori bai, botatzen hasi aurretik, gailua oso oker dago eta zuzen jarri behar da. Aulki baten gainean zutik jarri eta makulu batekin sutil ukituta, maisutasunez konpondu du panorama Joanesek. Ferminen aurkezpen hitz batzuk eta argiak itzali dituzte.
Pettiren kantuak indartsu hasi du filma: “Gerra bakoitzaren ondoren, norbaitek garbitu egin behar du, gauzak ez dira beraiek bakarrik txukunduko…”. Jarraian, ordubetez, Bidasoa ibaiaren inguruan bidaiatuko dute Martutenetik atera ezin duten preso hauek. Isiltasuna erabatekoa da, Dut-en Haize Eza abestia hasi den arte, zenbait presok ahopeka abestuta gozatu baitute.
Bidasoa ibaiaren inguruetan dronearekin grabatutako irudi ikusgarriek eta soinu banda ederrak girotuta –niretzat aurkikuntza handiena Katanga Dub iruindarrek egindako Joxe Ripiauren Lo abestiaren bertsioa–, filma oso lan txukuna da migrazio politikak salatu eta politika arrazista hauen bederatzi biktima hauek humanizatzeko.
Horiek dira bi ideia nagusiak: lehenik, Bidasoa ibaiak ez du inor hil; migrazio politikek hiltzen dute jendea. Hori ertz ugaritatik jorratu du Muguruzak: Bidasoa gurutzatu izan duten herrien memoria, muga itxi duen Frantziako Gobernuaren politika arrazista, Irungo Harrera sarearen lana, migrazio prozesuak dokumentatzen ari den Gari Garaialde fotokazetariaren lekukotza, Afrikarekiko dugun ezjakintasuna eta hemen jaiotako migratzaileen ondorengoek pairatzen duten arrazakeria, Hendaiatik Baionara bidean dagoen polizia saturazioa eta migratzaileek jasaten duten estresa, batzuk aipatzearren.
Bigarren ideia zentrala, esan bezala: hil direnak ez dira zenbakiak. Ezin dira izan. Izen abizenak, familiak eta ametsak zituzten pertsonak ziren. Zenbaki bihurtuz gero, gureak egin du, edozer irentsi dezakegu, Palestinan ere ikusten dugun bezala. Bederatzi historiak, animazio bidez berreraikiak, banaka-banaka, aurretik aipatu ditugun kapituluen artean, Afrikatik Europara eginiko bidaiak jartzen dizkio ikus-entzuleari muturren aurrean. Une labur batez behintzat jar gaitezen beren azalean, eta enpatiza dezagun migratzaileok jasan behar izaten dutenarekin, zertarako eta Gipuzkoa eta Lapurdi artean hilik amaitzeko. Ikusten da puntu horretan indarra jarri nahi izan duela Muguruzak eta filma azken bost urteotan gurean hil diren bederatzi pertsona hauei eskainia da: Tessfit Temzide (21 urte, Eritrea), Yaya Karamoko (28 urte, Bolikosta), Abdoulaye Kolibaly (18 urte, Ginea), Mohamed Kemal (21 urte, Aljeria), Fayçal Hamadouche (23 urte, Aljeria), Ahmed Belhiredj (37 urte, Aljeria), Sohaibou Billa (40 urte, Bolikosta), Ibrahim Diallo (24 urte, Senegal) eta Abderraman Bah (25 urte, Ginea).
Pertsona horien izen abizenak eta dokumentalean elkarrizketatuak garatzen doazen ideiak apuntatzen noa koadernoan: «Ez dezagun ezkutatu errealitatea: errekara salto egiten dute, ezin direlako ni bezala zubitik oinez pasa», “migratzaileak ehizatu egiten dituzte eta horrek erresistentzia pertsonala kolpatu egiten du, jendea oso gaizki iristen da”, “hesiak ez zaizkie pertsonei jarri behar, multinazionalei baizik”, “ez da inoiz amaitzen Polizia”, “Beltzak, zoazte zuen herrira esan izan didate, Hau da nire herria erantzuten diet”…
Eta halako batean, goxo gaudela, filma amaitu da eta lehen lerrotik ahots urratuz 50 bat urteko punki beti-gazte batek sendo hautsi du isiltasuna: “Oso ona filma Fermin, oso ona!”. Jendea barrez hasi da, esanez bezala, hau duk hau!
Gerora, lekuaren berezitasunagatik, solasaldi interesgarria izan da. Arrazakeriaz, mugez, poliziaz, eskuin muturraz… mintzatu dira, gehien bat, preso sozialak –bitartean euskal preso bat desenkusatu da esanez “barkatu, bis a bis-a dut, eta hori baino garrantzitsuagorik ez dago”, eta poz-pozik joan da–. Poliziaren jarduna ongi ezagutzen duten presoek anekdota xelebreak kontatu dituzte, baita bizipen tristeak ere. Batek, adibidez, kontatu du 2021ean Ziburun trenak harrapatuta hil ziren hiru pertsonen gertaera tristean bizirik atera zen pertsona, paralitiko geratu zena, ezagutu zuela, bera ere muga pasatzen saiatzen ari zela. Beste batek dio jartzeko pertsona horien lekuan, Mediterraneoa gurutzatu edo Kanariar Uharteetara txalupan joan denarentzat, ibai hori ez dela ezer… eta hala gertatzen direla gertatzen direnak. Solasaldia bizi joan da, giro onean. Ordubeteren ostean, amaitu da. Jendea pozik dago. Elkar agurtu eta badoaz presoak pixkana aretoa uzten.
18:30ak dira. Pasilloetan, orain bai, jendetza dago. Ondoko gela handian zigarroen ke hodei baten erdian, mahaitxoetan kartetan eta dadoekin jolasean ari dira dozenaka preso. Ondoan daude Telefonicaren telefono finkoak, paretan itsatsitako kabinak bailiran. Ilara dago hitz egiteko, denek estimatzen dute kanpoko aire freskoa. Presoek espetxean tour txiki bat egin digute Martutenen barrena, eta azkenik atera egin gara, atzean ixten joan zaizkigula metalezko sei atetzar. Atera eta ziztu bizian doaz Fermin eta Jone Unanua Pasai Donibaneko Juanba Berasategi aretora. Hura izango dute beren azken aurkezpena.
Espetxetik aterata, ohiko pentsamendua: gu bagoaz eta barruan geratu dira presoak. Auskalo noiz arte. Arratsalde polita behintzat pasatu dugu, eta hori, ez da gutxi hormigoizko eraikin horretan. Pio Barojak Bidasoako errepublikagatik esan zuen arren, jarraitu beharko dugu eulirik, frailerik eta karabinerorik gabeko errepublika bat lortzeko lanean.
Esta semana Kasba Label edita en colaboración con Talka Records en doble vinilo el mítico disco en directo grabado en el Apolo, hace 20 años con la Kontrabanda.
Aquí el compa Joni nos cuenta la historia de esta grabación:
“Desde Kasba música os contamos la historia de la grabación del disco de Fermin Muguruza Kontrabanda. Nos remontamos a la gira Komunikazioa 2003 / 2004, que organizamos desde Hace Color los actuales gestores de Kasba. Este 19 publicamos finalmente el vinilo especial de este álbum tan significativo. No te lo pierdas, ya en nuestra web: https://www.kasbamusic.com/es/catalogo/1-a-1/” – Kasba Label
EITB ➝
Kattalin Barcenak Esan Ozenki zigiluak euskal musikan eragindako oihartzuna izan du hizpide «B Aldea»n. Negu Gorriak taldeak sortu zuen zigilua, 1991an.
Esan Ozenkiren inguruan sortutako mugimenduak euskal musika eta kultura ulertzeko modu berri bat ekarri zuela azaldu du Kattalinek. Autogestio bitartez, iraultza sozialerako asmo argia zuten seiluaren baitako musikariek.
Zigiluaren babespean aritu ziren taldeen abestiak ekarri dizkigu kolaboratzaileak. Tartean, Kashbad, Dut, Anestesia eta Negu Gorriaken kantak entzun ditugu.
Berria ➝
2018ko udan, Frantziak kontrola eta itxiera ezarri zituen Pirinio Atlantikoetako Bidasoko muga naturaleko pasagune batzuetan, sarrera eragozteko Europako beste herrialdeetara igaro nahi zuten etorkinei. Horrek hamar hildako eragin zituen urtebetean: zazpi pertsona ito ziren Bidasoa ibaiko uretan, Irun (Gipuzkoa) eta Hendaia (Lapurdi) artean, eta beste hiru hil ziren 2021eko urrian, Ziburun (Lapurdi) tren batek harrapatuta. Fermin Muguruzak zuzendutako Bidasoa 2018-2023 dokumentalean, ibaiaren bi aldeetako hainbat ekintzaileri ahotsa eta aurpegia emateaz gain —Harrera Sarea eta Bidasoa elkarteetako ordezkariei—, gogora ekarri dituzte bizia galdu dutenak: izena, adina, bidaia eta ametsak, hildako kopuru hotzen atzean dagoen istorioa eta pertsonak ezagutuz, modu horretan tragedia gizatiartuz. Donostiako Zinemaldian estreinatu zuten dokumentala. Ondotik, herriz herri aritu dira lana proiektatzen. Gaurtik aurrera, Primeran plataforman izango da ikusgai, doan.
Muguruzak nabarmendu du dokumentalak bidea egiten jarraitzen duela. «Ibaiak ez du hiltzen. Ibaia bizitza da, bi ertzak besarkatzen ditu. Migrazio politikek hiltzen dute. Hemen gertatzen ari denari ahalik eta ikusgaitasunik handiena ematea helburutzat hartuta, Bidasoari egindako amodiozko kantu-dokumentala egiten saiatu gara». Talka Records & Films ekoiztetxeak egin du dokumentala, eta Jone Unanua da ekoizlea.
Hurrengo egunetan, dokumentalaren hainbat proiekzio egingo dituzte: hilaren 10ean, Bergaran (Gipuzkoa); 17an, Kanbon (Lapurdi); 18an, Iruñean; 19an, Ultzaman (Nafarroa) eta Abadiñon (Bizkaia); 20ean eta 21ean, Leitzan (Nafarroa); 21ean, Baztanen (Nafarroa); eta 27an, Lezon (Gipuzkoa).
Dokumentala Filmin ordainpeko plataforman ere ikusgai dago.
Gaur bertan, Primeran plataformako katalogoan beste eduki batzuk gehituko dituzte: Norvegiako Elven telesaila, Suediako Hondartzako hotela 2 telesaila eta herrialde horretako Udaren amaiera telesaila. Trumoia bihotzean telesaila ere jarriko dute.
Primeran plataforman, bestetik, Vaya semanita gaztelaniazko saioaren umorezko hainbat esketx jarriko dituzte.
Hilaren 8an, berriz, FITeran saio berria estreinatuko dute. Iñigo Vicensek gidatuko du. Plataformak iragarri duenez, kirola, indarra eta mugimendua garatzeko asmoa izango du saioak. Pertsonaia ezagunek ere parte hartuko dute ataletan; aurrenekoan, Egoitz Txurruka Txurru telebista aurkezleak. Kirola egiten duten herritarrentzako programa izango da. Bost atal izango ditu.
