O 20 de xuño de 1984 publicou a maqueta da súa primeira banda Kortatu, en Irun. Desde entón pasaron corenta anos; corenta anos facendo danzar a cara B do mundo, corenta anos na primeira liña da fronte.
Nestas catro d é cadas, transformou o punk, rock, reggae, dub, hip hop, soul, drum bass, funk e calquera estilo musical que atopase ao seu paso, poñendo a cantar, berrar e patexar a varias xeracións. Fixo bailar palabras aparentemente incantables como ” ” ou “maldito burgu é s” e convidado a Bertolt Brecht, Mikel Laboa, Angela Davis, Rosie P é rez, Malcolm X e Sarri a esa coreografía particularí sima s úa. Porque non estamos sós nin queremos estalo, Fermin Muguruza provocou as conexió ns m áis aloucadas aquí e alá, e da mesma maneira que toda a gloria do mundo cabe nun gran de millo, demostrou unha e outra vez que todos os pobos do mundo caben neste recuncho noso. As í, cando gritamos “viva o pobo!”, non sabemos exactamente a que pobo nos referimos, e nese descoñecemento radica, real e profundamente, a esencia de todo isto.
Para cando Nike lanzou o lema “Just do it”, nós xa aprenderamos que existí a o “Do it yourself” grazas a Esan Ozenki. Porque Fermin Muguruza non é só que tam é n é como ensinounos como se poden facer as cousas, como protexer a nosa independencia, como manter a coherencia e non afastarnos do que quixeramos ser nestes tempos fumarentos.
Fermin Muguruza é unha forza estraña da natureza que che arrastrar á aínda que non queiras. Por iso vend é ronse nuns minutos miles e miles de entradas para os dous concertos que celebrará en decembro. E o próximo ano volverá dar a volta ao mundo nunha xira internacional.
Que ningu én pense que é nostalxia: pres áxianse concertos cuánticos, nos que confluirán nun mesmo espazo eus de diferentes é pocas, onde se destruirá a ditadura da cronoloxía lineal, onde se desintegrará o espazo entre o que fomos, o que somos e o que aínda podemos ser, onde o bo e o malo fundiranse, onde, a fin de contas, celebrarase o caos que é a vida.
Eider Rodriguez